...αυτο το δημοσιευμα ειναι ενα μυνημα που λαβαμε απο ενα οπαδο του Αρη...

...το μονο που εχουμε να πουμε γι αλλη μια φορα ειναι οτι ο αγωνας συνεχιζεται. Eναντιων των αρχων και του κρατους, της λιγκας, της καρτας φιλαθλου και πασης φυσεως εχθρου του οπαδικου κινηματος καθως και του αληθινου συναισθηματος, κουλτουρας του ποδοσφαιρου...
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ - ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ.
Με σεβασμο,
Gruppo di Strada ULTRAS

Δύο αράδες για την υπόθεση των 5 προφυλακισμένων οπαδών του Π.Α.Ο.Κ.

Νοιώσαμε έντονη την ανάγκη να τοποθετηθούμε με αφορμή την προφυλάκιση των 5 ΠΑΟΚτζηδων για το πως έχει η οπαδική κατάσταση στην Θεσσαλονίκη ή καλύτερα για το πως την βιώνουμε εμείς.
Δεν είμαστε παρά ένας ακόμα μικρός πυρήνας ανθρώπων που τους μεταδόθηκε το μικρόβιο του γηπέδου από γονείς και παρέες,

Το προλάβαμε (ευτυχώς) με τα τσιμέντα του και χωρίς τις κάμερες του, με τους αντίπαλους οπαδούς και τις δικές μας εκδρομές, με τα μη ονομαστικά διαρκείας αλλά και τα ντου όταν δεν είχαμε τα λεφτά ή δεν γουστάραμε να τα δίνουμε, με τις μανούρες με τους μπάτσους και τους σεκιουριτάδες (που κάποτε δεν ήταν πρώην ή νυν συνδεσμίτες) , με τα βρισίδια στους επίσημους, αλλά και με τα μπλεξίματα σε ξυλίκια με άλλους οπαδούς. Στους χώρους μέσα και έξω από αυτό μεγαλώσαμε, σωθήκαμε από την αποστείρωση που γεύτηκαν οι υπόλοιποι συνομήλικοι μας στα νετ καφέ, τα φροντιστήρια, στην ζωή αφιερωμένη στην καριέρα.
Κάπου μέσα σε όλα αυτά αγαπήσαμε και μισήσαμε ανθρώπους, κυρήξαμε τον πόλεμο και συμμαχήσαμε με άλλους πάνω σε κριτήρια τα οποία σύντομα μας φάνηκαν λειψά.

Προσπαθήσαμε και προσπαθούμε (αντιλαμβανόμενοι την ηλιθιότητα που μας έδερνε) να δημιουργήσουμε και να μεταδόσουμε μια νέα κουλτούρα στις τάξεις των οπαδών της δικιάς μας ομάδας, που τυγχάνει να είναι ο Άρης, αλλά και στους υπόλοιπους οπαδούς που βαράν τον ίδιο νταλκά με μας και προσπαθούν κάτι ανάλογο στις δικιές τους ομάδες, η οποία χωρίς να απορρίπτει την ιδιότητα και ταυτόχρονα ιδιαιτερότητα μας να μας αρέσει το ποδόσφαιρο και πολύ περισσότερο η συνεύρεση του κόσμου γύρω από αυτό, έρχεται να επαναπροσεγγίσει τα ζητήματα του οπαδισμού, της κουλτούρας γύρω από το ποδόσφαιρο, της βίας μέσα σε αυτό.

Της βίας η οποία ως η βασική σχέση στην κοινωνίας μας, δεν μπορεί να λείψει και από το γήπεδο. Και πολλές φορές με καταστρεπτικά αποτελέσματα για τους ίδιους τους φορείς της. Ας μην θεωρηθεί μελό να επαναδιατυπώσουμε πως δύο δεκαπεντάχρονοι που το σκαν από το σπίτι για να παν εκδρομή, και μπαίνουν κούτρα στο γήπεδο διαφορετικής ομάδας έχουν περισσότερα κοινά, παρ' ότι δύο οπαδοί της ίδιας ομάδας, ο ένας εκ των οποίων βρίσκεται στα επίσημα, ή δουλεύει ως μπάτσος ή οραματίζεται να κατακτήσει την Κωσταντινούπολη, την Μικρασία κλπ.

Η ίδια η ζωή που ζούμε μας έχει κάνει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με το ποιους νοιώθουμε κοντά, και πολύ περισσότερο με ποιους θα θέλαμε να είμαστε κοντά. Και οι αποκλεισμοί της που βιώσαμε, τα πρέπει της, και οι συνθήκες που μας προσφέρει μας έχει κάνει αμέσως μετά να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.

Και για να αρχίσουμε να γινόμαστε πιο συγκεκριμένοι προφανώς δεν νοιώθουμε καθόλου κοντά μας τον κύριο Σκόρδα και την φυλλάδα του που ευχαριστούσε την αστυνομία για το έργο της(αλλά ούτε και τις υπόλοιπες εφημερίδες που μιλούσαν για “ελληνική μαγκιά στην ΠΟΛΗ”, βασικά καμία εφημερίδα και κανέναν εκδότη), ούτε τους σεκιουριτάδες αρειανούς (αλλά ούτε και τους αντίστοιχους άλλων ομάδων, βασικά, γενικά τους σεκιουριτάδες), ούτε τον πρόεδρο του ΑΣ που πολιτεύεται με την Νέα Δημοκρατία ελπίζοντας στις ψήφους των προβάτων που υπάρχουν στον Άρη (όπως και σε όλες τις ομάδες, βασικά, όπως και σε όλη την κοινωνία), ούτε τους αρειανούς που ίσως έχουν ρουφιανέψει (όπως τους ρουφιάνους όλων των ομάδων, βασικά, γενικά τους ρουφιάνους), ούτε επικροτούμε τις συλλήψεις οπαδών του ΠΑΟΚ (και την σύλληψη οπαδού οποιασδήποτε ομάδας, βασικά, την σύλληψη οποιουδήποτε ανθρώπου), ούτε εν τέλει την προφυλάκιση τους (ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΚΑΝΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΦΥΛΑΚΗ).

Βέβαια πέρα από αυτά, δεν θα επικροτούσαμε προφανώς και την αποτροπή του όποιου τζαμπατζή να μπει στο γήπεδο χωρίς να πληρώσει (πράγμα που δυστυχώς συμβαίνει με τον χειρότερο τρόπο στην τούμπα τα τελευταία χρόνια), ούτε τα μαχαιρώματα και τα αεροβόλα σε συμπλοκές μεταξύ οπαδών (και αυτό δυστυχώς συμβαίνει -ποτέ απ΄ όλους, γνωρίζουμε κόσμο του ΠΑΟΚ που δεν γουστάρει μα δεν είναι αρκετό- επίσης τα τελευταία χρόνια), ούτε τα πεσίματα και τον εξευτελισμό σε πιτσιρικάδες την στιγμή που οι μπάτσοι παραμένουν άθικτοι ένα ή δύο στενά μακρύτερα από τον χώρο που εκδηλώνονται οι επιθέσεις, ούτε οι πληρωμένες εκδρομές από προέδρους για την παρακολούθηση ποδοσφαιρικών αγώνων άλλων ομάδων, με σκοπό την επίθεση σε οπαδούς της μίας εκ των αγωνιζώμενων ομάδας (και αυτό ακριβώς συνέβη στην Καβάλα πέρυσι, με ηλίθιους οπαδούς να παίρνουν χαρτζιλίκι, να λαμβάνουν την ασυλία της αστυνομίας, να χειροκροτούν (!) στην σύλληψη ενός οπαδού του Άρη, κι όλα αυτά όχι για να φωνάξουν ή να υπερασπιστούν βίαια ή να επιτεθούν ακόμα για την ομάδα τους, αλλά ως νέοι μισθοφόροι ΕΠΙ ΧΡΗΜΑΣΙ για κάποια άλλη, να επιτεθούν σε οπαδούς του Άρη).
Ενώ τέλος δεν θα αντέχαμε ποτέ υπό το πρίσμα του “η ομάδα πάνω απ' όλα” να μας κατεβάζουν τα “πολιτικοποιημένα πανιά” που σηκώνουμε για να σηκώσουνε τα δικά τους εθνόσημα, τα δικά τους στοχάδια, τις δικές τους νεκροκεφαλές των ΕΣ-ΕΣ, να αγκαλιαστούμε μαζί σε ένα σύνθημα ή να κλάψουμε μαζί με ανθρώπους που γεμίζουν τις δυτικές συνοικίες της πόλης μας με συνθήματα μίσους για τους ξένους, με την υπογραφή ΠΑΟΚ. (Ενώ τέλος μόνο ντροπή θα πρέπει να γεμίζει αν όχι μια μπουνιά στο αριστερό τους μάτι όσους γράφαν δίπλα στο σύνθημα “λευτεριά στον οπαδό του άρη” για παρόμοια υπόθεσηστο παρελθόν τις λέξεις “ψόφος”, “ισόβια” κλπ.)


Κι επειδή ξέρουμε πως πολλά πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα απ' ότι φαίνονται, λέμε πως κι εμείς ποτέ δεν μπορέσαμε να διώξουμε ούτε αυτούς, ούτε τους επίσημους, ούτε τους σεκιουριτάδες συνδεσμίτες από την ομάδα μας, αλλά τουλάχιστον πολεμήσαμε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για να αφήσουμε όσο το δυνατόν λιγότερο χώρο σε όλους αυτούς, που επιτέλους δεν τολμάν ούτε να σηκώσουν τους αγκυλωτούς της δεκαετίας του 90 αλλά και ούτε να φορέσουν τα μπλουζάκια με το σήμα του άρη συνοδευόμενο με το “δικό τους” πολιτικό περιεχόμενο καθώς στιγμή δεν μας ενδιέφερε αν αυτό που θα σκίσουμε, θα γράφει κι ένα άρης επάνω την στιγμή που δίπλα γράφει και προωθεί μισάνθρωπα μηνύματα.

Και είμαστε χαρούμενοι για την κουλτούρα που ενυπάρχει αρμονικά με την αγάπη για την ομάδα και περιλαμβάνει πλέον παραδοσιακά πεσίματα σε αστυνομικές δυνάμεις που πλέον δεν βλέπουν το ματς μαζί μας από τις κερκίδες (εκτός κι αν κρεμιούνται από κανα κάγκελο για να γλιτώσουν, βλέπε Άρης- ΠΑΟΚ στα πλει οφ) αλλά βρίσκονται πάντα σε ετοιμότητα πίσω από τις κλούβες για να μην προκαλούν και πολύ.

Και θα μαστε ακόμα πιο περήφανοι όταν ξανακουστεί το σύνθημα “ΠΟΥΤΑΝΑΣ-ΓΙΟΙ- ΕΠΙΣΗΜΟΙ” ξεπερνώντας τα απλά γιουχαρίσματα σε “ποντίκια του παρελθόντος και του μέλλοντος” αλλά και όταν σταματήσει ο κάθε οπαδός να προσωποποιεί την αγάπη του για την ομάδα του στον κάθε προπονητή (βλ κούπερ), στον κάθε παίχτη (βλ. Κόκε, Πάμπλο Γκαρσία), στον κάθε πρόεδρο (βλ. Ζαγόρ). Το ποδόσφαιρο, η φάση γύρω από το ποδόσφαιρο, οι φιλίες και οι σχέσεις που γεννήθηκαν στις εκδρομές, τα ψειρίσματα στα μαγαζιά των εθνικών οδών, οι κλεισμένοι λαιμοί από τα 5ωρα (και όχι απλά 90 λεπτα συνθημάτων), δεν έχουν να κάνουν με κανέναν από αυτούς, που για λίγα παραπάνω ευρώ θα φύγουν ή θα έρθουν, με κανέναν από αυτούς που δεν έχουν καταλάβει ποτέ, παρ' όλο που βρίσκονται στο ίδιο γήπεδο μαζί μας, το τι ακριβώς σημαίνει τραβάω ζόρι για την ομάδα, τι ιεροτελεστία είναι για κάποιους να φορέσουν το κασκόλ στο λαιμό και να ξεκινήσουν για το γήπεδο, πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν τα πανό και οι σημαίες παρόλο που ενοχλούν ή κρύβουν το θέαμα του αγωνιστικού χώρου.

Και θα είμαστε ακόμα πιο ευτυχισμένοι όταν οι προφυλακισμένοι οπαδοί του ΠΑΟΚ απελευθερωθούν, ενώ ταυτόχρονα οι ΠΑΟΚτζήδες (ξανατονίζουμε όχι όλοι) που επέλεγαν ως τώρα να μαχαιρώνουν ή να ασχολούνται μόνο με το πως θα δείρουν τον οποιονδήποτε “ρουφιάνο αρειανό, ηρακλειδέα- δεν έχει σημασία” σταματήσουν να στρέφουν τα όπλα τους απέναντι σε οποιονδήποτε που απλά έτυχε, ή έμαθε ή γούσταρε να αγαπάει μια άλλη ομάδα, και συνεργώντας ή όχι με τα εώς τώρα υποψήφια θύματα τους, αντιληφθούν πως ο εχθρός είναι αλλού και ίσως να κερδίζει πολλά από την κατάσταση άμετρης βίας μεταξύ ανθρώπων που “στο ίδιο καζάνι βράζουνε”.

Η αμέριστη αλληλεγγύη μας στους προφυλακισμένους οπαδούς του ΠΑΟΚ ας θεωρηθεί δεδομένη, η ευχή “καλό αγώνα” ας συνοδέψει τους οικείους τους, με την ταυτόχρονη προτροπή για κριτική και αυτοκριτική για τις επιλογές που μπορεί να οδήγησαν ανά τα χρόνια αρκετούς στον θάνατο κι άλλους στην φυλακή και δυστυχώς ενυπάρχουν ακόμα στις τάξεις του οπαδικού κινήματος, στη χώρα μας, στην πόλη μας, στις γειτονιές μας.

ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΜΑΣΤΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ (από πανώ οπαδών του Ατρόμητου λίγα χρόνια πριν)

A.C.A.B.

Μια ισχνή μειοψηφία αρειανών, οπαδών, ανθρώπων...